در پنجمين بخش از اين مجموعه نامه‌اي از يكي از زندانيان زن عراقي را نقل مي‌كنيم كه در زندان ابو غريب بسر مي‌برد. وي اين نامه را مدتي قبل از شهادتش نوشته و در آن از شكنجه‌ها و مصايبي سخن گفته بود كه او و هم‌بند‌هايش با آن مواجه شده و از آزادگان جهان درخواست كمك كرده بود.
ماهنامه "صدي الجهاد " با انتشار اين نامه مي‌نويسد: شهيده فاطمه با ارسال اين نامه ضمن برملا كردن شكنجه‌ها و تعرض‌ها و تجاوزهايي كه زندانيان زن عراقي دربند ابو غريب در معرض آن قرار مي‌گيرند، از سكوت جهان عرب و اسلام و جامعه بين المللي شگفت‌زده مي‌شود.

 

* از كدام شكنجه بايد سخن گفت

فاطمه در نامه خود با اشاره به شكنجه‌هاي صورت گرفته عليه خود و تمام زندانيان زن عراقي موجود در ابو غريب مي‌نويسد:
براي شما از چه بنويسم يا از چه بگويم، از اين كه شكم‌هاي تمام زنان ابو غريب از زنازادگان آمريكايي برآمده شده يا از ضرب و شتم‌هاي شديد و ايجاد زخم‌هاي عمدي در صورت زنان زنداني و ايجاد زخم‌هاي عميق و به اصطلاح خودشان يادگاري در صورت زنان بگويم.

 

اين شهيده در ادامه مي‌افزايد: زنان ابو غريب هيچ شبي را بدون وحشت مورد تعدي و تجاوز واقع شدن از سوي نظاميان آمريكايي به صبح نرسانده‌اند، آنها بدن‌هاي ما را براي تفريح و خوشگذراني خويش تكه تكه مي‌كنند و از شدت رنج و وحشت ما لذت مي‌برند.
آيا مي‌توانيد، تصور كنيد كه بيش از 9 بار در روز به يك زن تعدي كنند،‌ به همراه من 13 دختر نوجوان عراقي هستند كه هر روز در معرض چنين شكنجه‌هايي قرار دارند.

 

زندانبانان آمريكايي ما را از خواندن نماز بازمي‌دارند و پس از برهنه كردنمان ديگر به ما اجازه برتن كردن هيچ لباسي را نمي‌دهند و من در حالي اين نامه را براي آزادگان جهان مي‌نويسم كه يكي از زنان هم‌سلولي من به دليل شدت شكنجه‌ها و تجاوزاتي كه در معرض آن قرار داشت، خودكشي كرد.

 

فاطمه در توضيح نحوه خودكشي هم‌سلولي خود مي‌نويسد: پس از بارها تعدي و تجاوز به دوست هم‌سلولي توسط يكي از نظاميان آمريكايي چنان از ناحيه سينه و ران مورد ضرب و شتم قرار گرفت كه از هوش رفت و وقتي به هوش آمد براي رها شدن از اين ننگ و عار آنقدر سر خود را به ديوار كوبيد تا سرانجام مغز وي نقش بر ديوار سلول شد.

 

فاطمه، خواهر يكي از مردان مقاومت در عراق بود كه چون نظاميان آمريكايي بر برادرش دست نيافتند، او را به عنوان گروگان به اسارت گرفته و آن‌قدر تحت شكنجه و آزار و اذيت نظاميان آمريكايي قرار گرفت كه به شهادت رسيد.

 

"صهيب الباز " عكاس شبكه الجزيره در بغداد هنگامي‌كه در حال گرفتن عكس از حوادث مناطق اطراف سامراء بود، توسط نظاميان آمريكايي بازداشت و 75 روز بعد آزاد شد.
الباز درباره خاطرات دوران بازداشت خود چنين مي‌گويد: پس از بازداشت نظاميان آمريكايي دست‌هاي مرا بسته و با گذاشتن كيسه‌اي بر سر، مرا به زندان ابو غريب منتقل كردند.

 

* سه روز سرپا بدون آب و غذا و استراحت

وي در ادامه مي‌گويد: پس از بازجويي كه با دادن فحش‌ها و ناسزاهاي بسيار همراه بود، مرا سه روز در همان اتاق بازجويي بدون غذا و استراحت يا خواب سرپا نگهداشتند و به شدت مورد ضرب و شتم قرار دادند و از آنجا كه اتهامي بر من ثابت نشد، پس از 75 روز مرا آزاد كردند.

 

عكاس الجزيره با تاثر مي‌گويد: آزار و اذيت‌هايي كه من ظرف اين 75 روز متحمل شدم،‌ بسيار سخت و آزار دهنده بود،‌ اما در مقابل شكنجه‌هايي كه زندانيان ديگر متحمل مي‌شدند، هيچ بود.
او مي افزايد: من به چشم خود ديدم كه نظاميان آمريكايي چگونه در برابر نظاميان زن، زندانيان مرد را برهنه مي‌كردند يا آنها را وامي‌داشتند كه لباس‌هاي زير زنانه بپوشند و با آنها عكس بياندازند و براي تحقير بيش از پيش زنداني آن عكس‌ها را در پرونده‌اش نگه‌مي‌داشتند.

 

صهيب در ادامه ديده‌هاي خود مي‌گويد: برخي از زندانبانان زندانيان غير سيگاري را واميداشتند كه دست بسته دو پاكت سيگار را پشت سرهم و لاينقطع بكشند؛ يا اين كه پس از برهنه كردن زنداني سطل آب سردي بر رويش ريخته و سپس سگ‌هاي درنده خود را دقايقي براي تكه و پاره كردن بدن زنداني به جانشان مي‌انداختند و سرانجام اين كه نيمه شب هرشب به سراغ يك زنداني مي‌رفتند و پس از تجاوز و تعرض به وي آنقدر او را مورد ضرب و شتم قرار مي‌دادند كه صداي ناله‌ها و ضجه‌هايش در سالن زندان طنين‌انداز مي‌شد و علاوه بر اين كه خواب را از چشم ديگر زندانيان مي‌ربود، روحيه آنها را به شدت تضعيف و اعصاب آنها را خرد مي‌كرد، آنها حتي از خواب شبانه هم محروم بودند.